Dit vind ik zo´n moeilijke vraag. Twaalf-ambachten-dertien-ongelukken (dat heb ik even slinks tot één woord aan elkaar gesmeed), reizende, twijfelend over alles, wandelende emotionele achtbaan, impulsief.
Zonder jou is deel twee van een serie van vier. De serie heet Nueva Vida en draait om drie vriendinnen die ooit tegelijk trouwden en vijfentwintig jaar later, op hun huwelijksfeest, er samen vandoor gaan, hun mannen achterlatend in Nederland. Linda is haar bierzuipende echtgenoot – die meer tijd in zijn stamkroeg doorbrengt dan bij haar – zat, net zoals zijn moeder aan wie ze een dagtaak heeft. Judith droomt niet van de Range Rover die Paul zo graag wil, maar van een man die beseft dat hij geen miljonair is en zou graag weer gaan schilderen, en Ellen wil dolgraag afvallen, helemaal nu Bart het aanlegt met zijn maatje-nul-collega. Uiteraard is er nog iets meer aan de hand dan dit…
Deel 2, 3 en 4 volgt telkens één van de stellen. Ondertussen kopen de vrouwen een verlaten dorp in Spanje en knappen dat samen met een stel Roemeense bouwvakkers en een zonderlinge schaapherder op. Maar ja, wat doe je met die drie kerels in Nederland?
Ik weet pas sinds 9 februari dat ik op de longlist sta en tik dit in een hoekje van mijn werkkamer met het schaamrood op mijn kaken. Eerlijk gezegd vind ik verwachtingen vaak tot teleurstelling leiden en leef ik om die reden tamelijk verwachtingloos, dat brengt meer verrassingen die dan weer leuk zijn.
Ik bereid werkelijk nooit een speech voor. Doorgaans ga ik achter een microfoon staan en brul wat er in me opkomt, dat doe ik ook zonder microfoon.
Ik neem aan dat ik het antwoord netjes moet houden? Mmm, laat me nadenken. Ik denk ´s avonds laat samen op een oude Ikea Ektorp op onze veranda zitten terwijl de zon achter de bergen verdwijnt. Uiteraard met een glas koude verdejo en knabbels die niet passen in een caloriearm dieet.
Ik val niet per se voor een bepaald genre, hoewel het bloed niet op pagina vier op mijn schoot moet druppelen, bij wijze van spreken. Ik hou van de korte verhalen van Roald Dahl, van de kinderboeken van Astrid Lindgren, van de absurditeit van John Irving, van Stephen King en Jonathan Safran Foer en van Helen Fielding en, wat ouder, Fay Weldon. Maar ook van Nederlande schrijvers als Lisette Jonkman en Jeroen Brouwers.
Laat je gedachten vrij en gooi alles op papier, schrappen kan altijd nog.
Ik heb één keer met een verhalenwedstrijd meegedaan, in 2014. Nivea en Kruidvat schreven een wedstrijd uit onder de titel Jouw verhaal. De beste tien (meen ik) zouden in een boekje verschijnen dat ze gratis wilden verstrekken bij de aanschaf van twee Nivea-producten. Mijn verhaal Desig(ned vagi)na, dat begon met de zin: “Ik kan een monoloog houden met mijn schaamlippen”, haalde de eindstreep niet, maar viel op bij de jury. Lang verhaal kort, een aantal maanden later gooide Marion Pauw me op het bureau van haar uitgever en vrij snel daarna kreeg ik een contract aangeboden voor mijn debuut Uitgeteld.
Ik zou Roald Dahl willen vragen of ik het dekentje dat hij altijd over zijn benen had liggen mag erven, maar ik denk dat ik daar een klein beetje te laat mee ben.
Oeh, weer zo’n ingewikkelde vraag waarop ik een heel filosofisch antwoord kan geven of iets in de trant van “ik hoop dat er vrede op de hele wereld komt” maar…, o wacht, nee, stop de persen. Ik heb een droom, dat klinkt al filosofisch genoeg. Sinds een half jaar woon ik in Spanje en ik zou zo graag een klein dorpje of een grote boerderij met bijgebouwen willen kopen en die laten opknappen. Daarin zou ik plaats willen bieden aan kunstenaars om tegen kostprijs een paar weken of maanden rustig te werken. Ik zie een enorme keuken voor me waar we samen koken, maar waar mijn dochter ook workshops zou kunnen geven (reclame momentje: www.chefbontekoe.nl), een buitenbar en een vuurplaats, een zwembad, gekleurde lampjes in de bomen en… nou ja, you got the picture. Nog dit jaar verschijnt er trouwens ook een komische thriller bij Crime Compagnie waarin de hoofdpersoon informatie ontfutselt door lekker te koken en waarvoor mijn dochter de recepten ontwikkelde en meewerkte aan het plotten van de verhaallijnen
En vanaf november verschijnt de serie Luchtkastelen bij Luitingh Sijthoff. Over drie zussen die de erfenis van hun moeder iets te snel accepteren en er dan achter komen dat de villa geen stuiver meer waard is omdat hun moeder het onderhoud al jaren beperkte tot “een likje verf hier en daar” en er bovendien een crematorium tegen de achtertuin wordt gebouwd. De oudste kampt daarnaast met haar buiten de pot pissende echtgenoot, de middelste is haar partner zat die zich geregeld in de badkamer opsluit met haar paarse dildo Henk, en de jongste woont in een camper op een kruispunt omdat ze geen keus in het leven kan maken.