Krullenbol – Die krullen vond ik als kind vreselijk, maar inmiddels ben ik er heel blij mee, want iedereen weet meteen ‘o ja, die met die krullen’ haha.
Stronteigenwijs – Ik weet het graag beter en ik denk ook vaak dat ik gelijk heb. Daar heeft mijn hele gezin last van, dus dat levert gezellige discussies en een heleboel ‘die zoeken we op’-s op. Google is onze beste vriend, zeg maar.
Lui – Als ik moet kiezen tussen de tuin opruimen, kleding uitzoeken, opruimen sowieso eigenlijk en lekker op de bank een boek lezen of een serie kijken, tsja, dan weet ik wel. Brengt me bij het volgende woord.
Levensgenieter – Dat kan ik dus echt heel erg goed. Ik ben elke dag blij met de allereerste koffie van de dag, de zachte oortjes van mijn twee beagles, de eerste zonnestraal in de lente, de eerste dag van het jaar dat je weer op slippers naar buiten kan en zo kan ik nog heel, heel erg lang doorgaan. Geluk zit ‘m in die kleine dingen en dat kan je dus elke dag weer vastpakken. Als je het maar ziet.
Een vol glas – In dat verlengde: mijn glas is niet halfvol of halfleeg, maar zit tot aan de rand toe vol. Vaak letterlijk, haha, ik ben gek op vette chardonnay, maar ik ben kampioen in silver linings zoeken en vinden in alles. Die eigenschap ‘overal maar weer het beste van maken’ heeft me veel gebracht in het leven. Al is het voor mijn omgeving natuurlijk soms bloedirritant, want nee, het leven is niet altijd leuk. Zeker niet.
Blij verrast was ik, toen ik zag dat “Wat zou Dolly doen?” op de longlist staat voor de Valentijnsprijs. Het is namelijk geen ‘echte’ feelgood, in die zin dat het niet gaat om twee mensen die al dan niet verliefd worden na allerlei hindernissen. Dit boek gaat over vrouwenvriendschap, geloven in jezelf en de liefde voor muziek, als ik het in 1 zin samenvat.
Wat het feelgood maakt, is dat je als lezer hopelijk heerlijk meegaat op de muzikale roadtrip door Amerika die hoofdrolspeelsters Gonny, Betteke en Karlijn hebben gewonnen op hun countrykoor. Daar kennen ze elkaar van, maar verder zijn ze to-taal verschillend en dat is iets wat tijdens de reis natuurlijk steeds meer boven komt drijven. Ze rijden in een grote Cadillac Van New Orleans, via Graceland naar Nashville om tenslotte te eindigen bij hun meet and greet met niemand minder dan de queen of country: Dolly Parton. Onderweg maken ze van alles mee en leren ze elkaar en zichzelf steeds beter kennen.
Dolly staat in dit boek symbool voor: je eigen pad volgen, wat anderen ook zeggen. Gaan voor waar je in gelooft en de spotlight pakken die je verdient. Iets waar alle vrouwen (en vast ook een paar mannen) iets van kunnen leren 😉
Nou, ik heb eigenlijk geen idee! Dit is de allereerste keer in mijn leven dat ik op een longlist sta, dus dat alleen al is superleuk. Maar ik zie ook dat de lijst inderdaad nogal ‘long’ is, dus ik verwacht eigenlijk dat het hierbij blijft.
Haha. Ehm… dan zing ik met mijn band een liedje van Dolly? Nee joh, geen idee. Maar het zou wel enorm leuk zijn voor alle personages die ik in de afgelopen 4 boeken op heb laten draven. Ik heb eigenlijk het gevoel dat zij dan een prijs hebben gewonnen.
Ik zie nu meteen allerlei romantische taferelen met kaarsen en etentjes voor me, maar als ik heel eerlijk ben vind ik het dus superromantisch als mijn liefje me ineens koffie op bed komt brengen (ik lig graag lang in bed te typen ’s ochtends) of als ik in bad zit en hij ineens met een glas van mijn lievelingswijn komt aanzetten. Super lief.
Dat gaat alle kanten op. Behalve als het te bloederig wordt. Daar heb ik niet zoveel mee. In het feelgoodgenre: Voor Jou van Jojo Moyes. Maar ik ben ook gek op boeken over heftige bergtochten, met allerlei ontberingen, die ik dan lekker vanuit mijn luie stoel kan lezen. Hendrik Groen vind ik leuk. Soms een waargebeurd verhaal. The Rosie Project heb ik verslonden. De Tao van Poeh moet iedereen een keer in zijn leven lezen. Afijn, van alles en nog wat dus.
Schrijf omdat je wat kwijt moet en de lezer iets te bieden hebt (mag ook ontspanning zijn, dat is een groot, vaak ondergewaardeerd, goed), maar niet omdat je iets wilt winnen. Focus je lekker op het verhaal en leg daar je ziel en zaligheid in. Dan komt de rest vanzelf.
Nee, ik heb zelf nog nooit met een schrijfwedstrijd meegedaan, maar ik kan me goed voorstellen dat dat een mooie manier is om jezelf in de kijker te spelen. Al vind ik wel…punt 7.
Moet het auteur zijn? Als we toch even lekker hardop dromen, dan zou ik wel aan Dolly herself willen vragen of ze ook vindt dat ‘Wat zou Dolly doen?’ verfilmd zou moeten worden, met haar als special guest star hahaha.
Jullie zijn lief. En geweldig. En zonder jullie zouden er geen boeken meer verschijnen. Daar ben ik jullie enorm dankbaar voor. Ik geniet van de heerlijke foto’s en recensies die jullie maken en schrijven en ik ben een gelukkig mens als ik me voorstel hoe jullie op een regenachtige zondag een boek aan het lezen zijn, dat ik op mijn zolderkamertje bij elkaar getypt heb. Dus die spotlight waar ik het over had bij vraag 2? Die is voor jullie. Jullie hebben hem dik verdiend.